Als nieuwbakken eigenaren van drie alpaca’s ervaren we dagelijks hoe veel er te leren is over deze prachtige en intelligente dieren. Natuurlijk had ik veel gelezen, filmpjes gekeken en gesproken met ervaren alpaca houders – maar dan nog is er elke dag iets nieuws. Vooral fijne verrassingen, zoals de ontwikkeling van een persoonlijke band met de dieren. En de verschillende uitdrukkingen die ze hebben, het soms subtiele verschil in houding of uitstraling. Ik had me er veel van voorgesteld maar het overtreft mijn verwachtingen ruimschoots.
Maar ik realiseer me ook vaak hoe weinig kennis we hebben en hoe fijn het is om te kunnen leren van anderen die al veel langer alpaca’s houden. En gelukkig zijn er mensen die hun kennis en ervaring willen delen. Carla is zo iemand. We leerden haar kennen toen we wandelden met de alpaca’s bij Alpaca Zeeland en daarna genoten van een heerlijke high-tea in de wei. We hebben veel contact via de chat, echt heel leuk want behalve de liefde voor alpaca’s zijn er nog meer raakvlakken.
Vandaag was het zo ver. Carla kwam helpen met de volgende stap in het socialisatieproces. Want ook al is het vertrouwen in elkaar al erg gegroeid in de afgelopen maand, het is voor ons belangrijk om nog verder daarin te groeien. Lucy, de jongste van het stel, eet brokjes en stukjes wortel uit de hand. Chanel en Indi eten hun voer uit de bakken die we ophouden. Ze blijven steeds vaker rustig staan als ik door de stal loop en af en toe kan ik ze even aanraken in het voorbijgaan.
Wat we erg graag willen, en waar we nu naartoe werken, is dat onze dieren vertrouwen in ons krijgen in die mate dat ze uit de hand brokjes of wortel eten, dat we ze aan kunnen raken, een knuffel kunnen geven, een halster om kunnen doen en dat ze met ons meelopen. En niet alleen omdat dat super leuk is, maar het is ook praktisch en fijn voor de dieren zelf. Dat ze rustig blijven als ze ergens mee geholpen moeten worden. Bijvoorbeeld als er een dierenarts moet komen (hopelijk nooit), voor de inentingen, een kuifje of nagels knippen of voor het jaarlijkse scheren.
Nou ja, genoeg gelegenheden te bedenken waarop het praktisch is en fijn voor de dieren zelf is. En voor onszelf: hoe heerlijk is het als je dieren vertrouwen in je hebben en naar je toe komen, en graag in je buurt willen zijn.
Joost heeft (echt, het is een keer klaar schat!) naast de stal een trainingsruimte gemaakt, waar de dames al een paar dagen hun brokjes eten. De eerste keer was dat gek, waren ze onrustig. Maar ze wennen snel aan nieuwe situaties gelukkig.
Vanmiddag was Carla dus hier en we hebben de alpaca’s rustig naar de trainingsruimte begeleid. Nadat ze daar wat meer op hun gemak waren, heb ik eerst kleine Lucy vastgepakt. Oh wat heerlijk, wat een fijn moment. Die kleine zachte Lucy. Het is officieel, ik ben verliefd ♥ 🙂
Daarna was Indi aan de beurt. Die was, net als Lucy, vrij rustig. Ze bleef staan en ontspande zich redelijk snel. Toen ik met haar bezig was, kwam Chanel heel dicht bij mijn hoofd. Eerst dacht ik dat ze tegen me ging spugen maar nee hoor, ze kwam aan mijn haar snuffelen. Even ruiken… zo lief. En Indi, wat een heerlijke dichte prachtige vacht heeft die. Wat een heerlijk gevoel toen ik daar mijn vingers in kon begraven. Ik heb nu al voorpret omdat ik straks die wol kan gaan spinnen 🙂
Chanel heb ik als laatste vastgepakt. Die verzette zich wat meer tegen me. Zij is de oudste van het stel, vijf jaar is ze, en drachtig. Maar ook haar kon ik vasthouden en aaien. En al stond ze de hele tijd te gorgelen alsof ze ging spugen, dat deed ze uiteindelijk niet. Mooi!
En Carla had haar momentje met Lucy… wat een plaatjes 🙂
Wat een bijzondere ervaring was dit. Ik ben zo blij en dankbaar dat Carla kwam helpen, dit hadden we zelf nooit zo snel voor elkaar gekregen. Het was erg fijn om aanwijzingen te krijgen en om te leren begrijpen wat de dieren doen en waarom.
We hebben de dames nog lekker even in de grote wei laten lopen. En toen het etenstijd was, stonden Chanel en Indi alweer te wachten bij het hek 🙂 En ook Lucy was wel toe aan een bakkie slobber!
Ik heb nu al weer zin in morgen 🙂
Alpaca's van de Calishoek 
8 reacties op “Socialiseren”
Wauw, wat geweldig om te zien dat je ze aait en knuffelt. 😍
LikeGeliked door 1 persoon
Het was erg bijzonder om mee te maken, Liselotte. Een geweldig gevoel!
LikeLike
Je lijkt wel verliefd! 😍
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, het gevoel lijkt er wel op inderdaad – het is anders maar heeft wel overeenkomsten 😀
LikeLike
mooi om te zien Annemarie, leuke foto’s en wat een bijzonder proces.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel mam. Het is vergelijkbaar met een nieuwe hond – maar dan in drievoud 🙂 Elkaar leren kennen, de karakters van de dieren ontdekken en uitvogelen wat zij en wij prettig vinden. Wat ook vergelijkbaar is met honden, ze wennen snel aan een ritme/regelmaat. Een paar keer iets herhalen en ze herkennen het en reageren erop. Ze staan nu altijd bij het hek als ik aan kom lopen met de bakken en na een paar dagen herhalen lopen ze nu ’s ochtends naar de trainingsruimte om te eten terwijl ze ’s avonds al zelf naar de stal lopen. Heel bijzonder om dat te zien.
LikeLike
Annemarie!!! Wat een mooi en warm verhaal. Geduld wordt beloond, hoor en fijn van die hulp van Carla. Zou ze stiekem ook naar Alpaca ruiken, dat jouw dames daardoor wat toeschietelijker zijn;-)
En de foto’s: als jij een beetje verliefd bent, kijk ik op afstand met ontroering naar de lieve foto’s.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha dat zou best kunnen dat ze andere alpaca’s ruiken maar dat is het zeker niet alleen 🙂 Carla is super lief en goed met de dieren en ze begrijpt hun ‘taal’. Dat helpt – en is heel leerzaam voor mij. Het geduld levert heel wat op, elke dag zijn er leuke, grappige en mooie momenten. Fijn dat ik dat in mijn schrijfsels over kan brengen – dan kunnen mensen zoals jij op afstand meegenieten 😉
LikeLike